به نام مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ
... بیایید لختی بیندیشیم و فارغ از روزمرگی ها، نقطه چین های زندگیمان را پر کنیم.
سال 96 را چگونه پشت سر گذاشتیم !؟ از لحظه به لحظه ی آن، بهره ی وافر بردیم !؟ لحظه به لحظه اش را که نه ! برخی از لحظاتش را شکار کردیم !؟ آن را هم نه ! لیالی قدرش را درک کردیم !؟ یک لحظه اش چه طور !؟
باور کنید اگر در این سی و یک میلیون و پانصد و پنجاه و هشت هزار و یک صد و پنجاه ثانیه، فقط یک ثانیه اش، نه یک آنش، تلنگری بوده باشد بر روحی که خدای عالم و آدم در جسم ما دمیده است و آدممان کرده است، برای همه ی این سالمان کافی است ! شاید هم برای همه ی سال های پشت سر ! و اصلا برای همه ی عمرمان ! خالق یکتا، با دمیدن روح خود در کالبد خاکی ما، انسانیتی را بر ما ارزانی داشته است که عرشیان از درکش عاجز و از داشتنش محرومند و بر آن غبطه می خورند و ما فرشیان، قدرش را نمی دانیم.
گاه، یک تلنگر می تواند زندگی ما را آن چنان دگرگون و زیر و رو کند که جهت حرکتمان را در تمام لحظات بقیه ی عمرمان رقم زند. پس بیایید یک بار، فقط یک بار هم که شده، کلاه خود را قاضی کنیم و خودمان را به محاسبه بکشانیم:
« در این سال پشت سر، به خدای از رگ گردن نزدیک تر، نزدیک شدیم !؟ همسایه هایمان را دریافتیم !؟ حواسمان به نیازمندان و یتیمان بود !؟ خودمان را که از هر نیازمندی، نیازمندتریم، چه طور !؟ در خویشتن خویش مطالعه کردیم !؟ از خودمان حساب کشیدیم !؟ نه !؟
باور دارید که ماهی را هر وقت از آب بگیریم تازه است !؟ البته اگر عمری برایمان باقی بماند ! عید پیش رویمان است؛ بیایید نقطه چین های این لحظات باقی مانده و این روز عزیز را پر کنیم ! عید نوروز را می گویم ! در این لحظات باقی مانده و در این روز عزیز چه طور !؟ بر آنیم تا………. !؟ شاید این آخرین فرصت باشد ! آخرین فرصت زندگیمان !
…. حالا دیگر نوبت شماست. دست به قلم شوید عزیزان …. شما بگویید ! شما نقطه چین ها را پر کنید و بگذارید من بشنوم…. چرا معطلی عزیز !؟ این دست و آن دست نکن ! دیدگاهت را بگذار ! حرف بزن جانم !